De Oranje schaamte-ballon en Lala-land

Afgelopen vrijdag bij de training ‘De moed om te falen’ gingen we een oefening doen met een ballon. Jawel. Ik dacht meteen “Leuk, we gaan weer spelen”. Maar nee, we kregen allemaal een ballon, die van mij was oranje, en het was de bedoeling dat we op de ballon gingen zitten en vervolgens een ‘liefdesbrief aan jezelf’ gingen schrijven.

Je kan het misschien al voor je zien… overal rond de tafel ging iedereen gewoon op die ballon zitten. Sommige bleven wonderbaarlijk heel en anderen knapten … die kregen gewoon weer een nieuwe ballon .. en deze knapten weer, net zo lang totdat iedereen op de ballon zat.

Maar ik merkte, dat ik niet zomaar op die ballon ging zitten, maar zorgvuldig probeerde een balans te vinden van een beetje op de ballon en een soort van squat die ik lang genoeg vol kon houden. Nu weet ik niet hoe lang je ooit geprobeerd hebt te squatten, maar geloof me… dat was een behoorlijke uitdaging. Maar nooit niet dat ik op die ballon ging zitten.

Het was warm, dus het zweet brak me uit, mijn hartslag ging omhoog, rode wangen, zeethandjes en ja… toen schrijven. En toen merkte ik ineens dat ik dat niet meer kon. Links van mij hoorde ik ineens een appel gegeten worden, ik hoorde wel 10 pennen krassen op papier, het kraken van alle ballonnen op de stoelen en voelde vooral het ongemak en de inspanning in mijn lijf en tegelijkertijd was ik me aan het afvragen waarom ik toch niet op die ballon ging zitten? Ik ben toch niet bang voor een knappende ballon?

Lala-land

Ondertussen natuurlijk No Way dat ik nog een woord op papier kon krijgen. En there she went into Lala-Land!

Lala-land is een hele fijne wereld in mijn hoofd. Een wereld die er elke keer weer anders uitziet en waar ik elke keer weer nieuwe dingen beleef en waar ik de mooiste oplossingen voor problemen kan vinden.

De brief ging over iets wat je jezelf gunt. Ik gunde mezelf het gevoel van vrijheid en plezier. En dus belandde ik op een soort van heuvelachtig ‘hobbit landschap’ waar ik heerlijk aan het spelen was met de kinderen onder een hele mooie grote boom. En dit ging ik tekenen op papier, dit was mijn liefdesbrief aan mij.

Aan het eind van de opdracht mocht je je opdracht voorlezen als je dit wilde. Trots liet ik eigenlijk mijn tekening zien. Trots dat ik de ‘vrijheid had genomen om de opdracht op mijn eigen manier in te vullen in plaats van hoe ik dacht dat het eigenlijk moest’.

Vermijding? Vluchtgedrag? Ik? of was het schaamte?

Maar toen kwam het ineens binnen. Ik was iedereen voor de gek aan het houden. En het ergste nog……, mezelf ook. Alle signalen had ik gemist.

Van de eerste stress-signalen (de warme opvliegers) tot aan het dromen aan toe.

Dit was gewoon vluchtgedrag! Weg uit de werkelijkheid en naar mijn veilige plekje. En toen viel ineens het ‘gevoels-kwartje’. Iets wat ik al heel lang wist met mijn hoofd, maar nog niet zo bewust ervaren had. Dit is dus wat ik altijd al deed op school…. In de klas.. Ik vond school altijd maar stom en saai en voelde mij altijd al wat anders.

Bij de eerste stress-signalen merkte ik dat ik luidruchtiger werd en grapjes ging maken. Mezelf en anderen afleiden van dat ik dit eigenlijk helemaal niet leuk vond.

En toen ik eenmaal door die stress alle prikkels volledig binnenkreeg, ging ik ontsnappen naar lala-land. En daar heb je dus dat dromerige afwezige meisje in de klas die overal tekeningetjes op maakt.

Die continue in de klas zit wanneer ze ineens door heeft dat de leraar een vraag stelt aan de klas denkt “ik niet, ik niet, ik heb geen idee waar het over gaat en wat er gevraagd is”… Die af en toe op de klok kijkt en ziet dat er nog maar 10 minuten voorbij zijn. Dat meisje wat eigenlijk de hele dag op die ballon zit, of er eigenlijk heel ongemakkelijk boven hangt…. En elke dag doodmoe thuis komt… en dat raar vind en niet snapt… Dat meisje wat zich de hele dag door schaamt… schaamt voor wie ze is. Dat meisje wat uiteindelijk een ADD-diagnose heeft gekregen… Want je anders voelen, niet om kunnen gaan met prikkels, wegdromen en geen focus kunnen houden … Waar doet je dat toch aan denken?

Maar misschien vertoon ik wel alleen dat gedrag, maar zit er iets heel anders achter dan wat iedereen kan vermoeden. En als ik mijzelf al zo voor de gek kan houden, hoe voor de gek kan ik iedereen dan om me heen houden over wat er bij mij van binnen speelt?

 

Mind-Sense-Go

Al heel jong kwam ik erachter dat, hoe moe ik ook was, ik altijd opknapte van sporten. Dan was ik altijd minder moe. Ook dat snapte ik toen niet, want van sporten wordt je toch moe? Ook merkte ik al snel dat ook wat ik at een boel uitmaakte in hoe ik mij voelde. Dit is de reden dat ik uiteindelijk (dat is weer een ander verhaal) de opleiding tot leefstijlcoach ben gaan doen.

Nu weet ik dat bewegen en voeding een boel invloed hebben op je lijf en vooral ook op je brein. Maar daarmee was ik er nog niet. Ik miste nog iets in mijn verhaal. En dit vond ik bij GaveMensen. Bij de opleiding ‘De psychologie van hoogsensitiviteit’ en ‘De moed om te falen’. Het omgaan met emoties, weten hoe je brein werkt en hoe je de wereld anders kan zien en ervaren dan andere menen om je heen en de invloed die dat kan hebben op de manier waarop jij de wereld ziet. De manier waarop jij je beweegt.

Ik zit aan het eind van deze opleidingen en allemaal gave plannen in de maak. Heb jij of ken jij mensen die de wereld anders ervaren en daar fysiek en mentaal last van hebben? Wil jij ook lekker in je vel gaan zitten en jouw ‘anders zijn’ omarmen en juist gaan inzetten als kwaliteit?  Houd dan mijn website of Facebookpagina in de gaten.

NB: een voorbeeld over de impact van hoogsensitiviteit en vitamine slurpverbruik vind je hier. Een blog in samenwerking met Xandra van Hooff van GaveMensen.